Historia eta estetika ikasgaia. Ardatza zinemaren forma espezifikoetan jartzen du. Ikasgaiak egitura duala eta dialektikoa du, hala edukiagatik nola metodologiagatik. Batetik, zinemaren poetikei heltzen zaie eta, bestetik, zinemaren historiei. Lehen horiei dagokienez, zinemaren teoriako funtsezko gai batzuen sarrera egiten da. Helburua da zinema beste arte edo gai filosofikoekin harremanetan jartzea, eta horien arteko loturak eta hariak bilatzea. Ikuspuntu horren bidez, ikasgai horretan lortu nahi da gerora Poetikako beste ikasgai batzuetan garatzen, konplexuago bihurtzen eta kontraesanetan jartzen joango diren kontzeptu batzuen oinarria ezartzea. Irudiaren eta irudimenaren arteko ezberdintasunak eta antzeko gaiak lantzen dira, hala nola: errealismoa eta irudikapenaren kontzeptuak, hizkuntza eta hizkera dikotomia edo harreraren fenomenologiatik eta teorietatik eginiko hurbilketak. Ikuspuntu metodologikoak auzi guztien jatorria zinemaren beraren lan formalen eta haren existentziaren mugen barruan oinarritu azalpenekin azaldu nahi ditu. Zinemaren historiei dagokienez, historia kontzeptua bera problematizatzeko espazio gisa antolatuta dago. Bertan sartzen da zinema nola edestu, azken 20 urteotako ekarpen kritiko garrantzitsuenen eskutik.  Ikasgaiaren bigarren dimentsio horrek zinemaren historialariei eginiko elkarrizketa monografikoen bidez hartzen du forma. Ikasgaiaren bi bideak paraleloan lantzen dira, eta etengabeak dira elkarrekiko loturak eta bidegurutze dialektikoak.

Ikasgai honetan, euskal zinema ezagutzen hasiko gara. Testuinguru historikoarekin hasiko gara eta euskal zinemak sortu zenetik gaur arte izan duen ibilbidea aztertuko dugu, hau da, euskal zinemaren historiaren kronologia eta gaiak gainbegiratuko ditugu eta sorreratik gaur arte izan diren euskal zinemagile garrantzitsuenak aztertuko ditugu, gaur egun jardunean dauden euskal zinemagileen hiru belaunaldiei (edo gehiagori) bereziki erreparatuta.

Komisariotza-jardueraren ekoizpena, kudeaketa eta gauzatzeari buruzko edukiak biltzen ditu Zinefabrikak. Ikasgaiak, produkzioaren dimentsio sortzailean sakonduko da, komisarioaren gaitasunak eta trebetasunak, lan zinematografiko berriak sortzera bideratuz. Bloke honetan jorratzen diren gaien artean daude aurrekontuak egitea, komisarioaren lidergoa eta artistekiko eta zinemagileekiko tratua. Azkenik, irakasgaiak laguntza praktiko esanguratsua emango die azken proiektuei.

Kuradoretzaren pentsamendua eta praktika, jarduera zein ogibide espezifiko gisa, museoak agertu zirenean garatu ziren, bildumazaletasuna, kritika eta artea erakusteko kultura martxan jarri zirenean. XIX. mendean zehar eta XX. mende hasieran. Gaur egun, kuradorearen lanak protagonismo handia eskuratu du; hain handia, ezen batzuetan sorkuntzarekin berarekin alderatzen baita. Prozesu hori testu eta ekintza garrantzitsuenen bidez ulertzea ezinbestekoa da ulertzeko zinema erakusteko objektu gisa galerien eta museoen esku jarri izana, XXI.mende hasieratik aurrera, batez ere. Ikasgaiaren lehen atalean gai horiek lantzen dira eta, oro har, zinema hedatua esaten zaion horretan sartzen da. Bigarren atalaren xedea da Tabakalera KGNZn egingo den Pedro Costa zinegilearen erakusketa pentsatu eta prestatzea. 2025eko irailean zabalduko da, eta Javier Codesal da komisarioa. Haren eskutik jasoko ditugu lehen ataleko hausnarketa teorikoenak; materializazio zehatzak, batetik; sormenez beteriko elkarrizketa Pedro Costa berarekin, bestetik.

Gaur egun zinematografian, geopolitikan, gizartean, kulturan, komunikabideetan eta ekonomian bizi dugun egoera korapilatsua aztertzeaz gain, jaialdiak berak ere aztergai akademikoen jomuga dira ikasgai honetan. Ikus-entzunezkoen sektorean, ezinbesteko eragile dira jaialdiak; batzuek bultzatze-gaitasun izugarria dute, eta  oro har, errealitate zehatz baten urte osoko egutegian goitik beherako ebakia egiten dute. Horregatik, oso behatoki egokia dira, kultura zinematografikoa aldagai historiko, politiko eta sozialekin nola lotzen den ulertzeko. Irakasgai hau zinemaldien historia konparatu batetik abiatzen da: zinematografoa asmatu zenetik, “jaialdi” hitza erabiltzen nola hasi ziren eta erabilera hori nola aldatu zen, eta gaur egungo nazioarteko zirkuitua eratu duten krisi, trantsizio eta paradoxetaraino. Begirada kritiko eta poliedrikoa garatzea da helburua, jaialdiak hainbat ikuspuntutatik aztertu ahal izateko: zinemagintzaren historiako eragile aktibo gisa, kultur diplomaziako tresna gisa, espazio eta denborako koordenada propioak dituen erritu gisa, edo gaur egungo eztabaida handiek -hala nola, hiri-eraldaketak, aniztasuna, krisi ekologikoa- zeharkatzen duten formazio gisa. Ikasgai honetan nazioz gaindiko ikuspegi konparatu batekin lan egingo dugu uneoro, eta arreta berezia eskainiko diogu Donostiako Zinemaldiari, ikerketa-kasu gisa hartuko baitugu.

Ikasgai honek eskolako zinema bera hartzen du ikerketa eta praktika akademikorako gai, emanaldiak zinema-aretoan egiteari buruzko hausnarketa kolektiboa aktibatzeko. Ekipamendu berri hori programazio erregularra duen kultura garaikidearen zentro baten barruan dago, eta dilema nuklearrak sortzen ditu horrek, bai espezialitateari zein Komisario ofizioari dagokionez. Oro har, zer filosofia jarraitu beharko luke eskola baten zinema-aretoaren jardunak? Eta begirada apur bat finduta, nola artikulatu beharko litzateke, zehazki, eskola batean dagoen areto hori Tabakalerak, SSIFFk, Euskadiko Filmategiak eta Donostia Kulturak kudeatutako pantaila partekatua deritzonaren programazioarekin? Eta tokiko testuinguruari erreparatuta, zer eragin izan beharko luke hiriko emanaldi zinematografikoen mapan?  Ikasgai honek zinema bat asmatzeko hipotesia proposatzen du, modu espekulatibo baina errealistan. Identitateari buruzko kontuei eta aretoaren kontzeptualizazioari heltzeaz gain, ikasgaiak kudeaketa- eta jasangarritasun-ariketa praktiko bat proposatzen du, emanaldien merkatuari dagozkion kontuak, ikusleen problematika eta bideragarritasun ekonomikoa aintzat hartuta. Gauzak horrela, eta programazioari lotutako kontuei heltzeaz gain, ikasgaiak testuinguru zehatz batean errotuta dagoen zinema-areto baten identitatea eta kudeaketa-eredua itxuratzeko ariketa proposatzen du. Aretoa, horrela, esperimentaziorako laborategi bihurtzen da Komisariotza espezialitatearentzako eta eskolarentzako.

Ikasgaiak egitura historikoa du eta diziplina anitzeko ikuspegia. Elkarren osagarri diren hainbat ezagutza-arlotatik abiatzen da: baliabideen arkeologiatik, soziologiatik eta zinemaren estetikatik.  Ikasgaiak, pantaila azken mendeko kultura hedatzeko kontzeptua delako ideia jorratzen du. Ikus-entzuneko baliabide teknologikoen arkeologiatik abiatzen da: espazioak, teknologia eta erreproduzitzeko formatuak zinemaren historian, baliabideen arkeologia eta emanaldi-espazioen garapena. Ikusleen ohiturei buruzko ikerketa soziologiko bat da hurrena, hurbilketa kuantitatibo bat emanaldietara, zinemaren txokoetara: soziologia eta ikusleen psikologia. Zineman izan dutenaz gain, harreraren teoriek artean eta literaturan izan duten lekua ere aztertzen du. Bukatzeko, hurbilketa estetiko bat egiten du gaur egungo pantailetara. Izan ere, edozein kultur produkturen euskarri dira, izan idatzizkoak, irudizkoak ala soinuzkoak.

Transnational Media Arts and Culture programaren ikerketa-arduraduna eta Film and Moving Image Studies masterraren zuzendaria Concordiako Unibertsitatean (Kanada), Masha Salazkinak ikerketa-egonaldia egingo du 2025eko otsailean. Bere lanak ikuspegi transnazionalak barneratzen ditu zinemaren eta historia kulturalaren teorian, bloke sozialistaren eta Asia, Afrika eta Latinoamerikako herrialdeen arteko harreman historikoan zentratuz. Bere lehen liburua, In Excess: Sergei Eisenstein 's Mexico, Eisensteinen proiektu mexikar amaitu gabea eta bere idazki teorikoak Mexiko postiraultzailearen eta modernitatearen kultura globalen testuinguru zabalagoan kokatzen ditu. Bere azken liburua, World Socialist Cinema: Alliances, Affinities and Solidarities in the Global Cold War, Tashkenteko jaialdiaren (Asia, Afrika eta Latinoamerikako zinemetan zentratutako jaialdia) 1960 eta 1980 arteko historiari buruzkoa da. Liburuak garaiko zinema sozialista defendatzen du, hiru kontinenteetan zabaltzen ziren sare kultural eta geopolitikoak dituen fenomeno global gisa. Egonaldian, besteak beste, Masha Salazkinak Film Festival Studies ikasgaia emango du.

Ikasgaiak xehe-xehe lantzen ditu zinema-programazioaren paradigmak, bai denboran erregularrak direnak (filmoteketakoak eta zentro egonkorretakoak) bai denboran kontzentratutakoak (jaialdi eta ekitaldi puntualetakoak). Ikasgaiak ibilbide historiko eta kontzeptual bat proposatzen du, eta arreta berezia ematen die programazioa “filmak muntatzeko” arte bilakatu duten autoreei, espazioei eta proiektu espezifikoei. Ikasleei beharrezko tresnak emango zaizkie programazio-egoera desberdinetan jarrera kritikoz joka dezaten, eta gai izan daitezen aurre egiteko artxiboko irudiekin eta soinu-materialekin lan egitean batzuetan sortzen diren erronka praktiko eta etikoei. Zinemagintzaren historian programazioak, jakintzak eta idazketak izan duten harremana landuko dugu.

El buen amor-Idazketa eta zinea zinemari buruzko idazketaren inguruko ikasgai teoriko eta praktikoa da. Hiru bloketan banatuta dago; lehenengoak idazketa kritikoari, irudien eta soinuen deskribapenari, kontzeptuen definizioari eta tresna bibliografikoen erabilerari buruzko nozio batzuk emango dizkie ikasleei; bigarren blokeak entsegua, kritika eta editorearen zereginari buruzkoa izango da, eta hirugarrenak, berriz, zinemari buruzko testu, dokumentu eta argitalpenei buruzkoa.

Irakasgai honek irudiekin eta soinuekin idaztetik abiatuta zinemari buruzko pentsamendu kritikoa lantzen du. Klaseek honako hauek eskaintzen dituzte: ikus-entzunezko entseguaren aitzindaritzat har daitezkeen ideia, praktika eta korronte zinematografiko desberdinei buruzko sarrera bat; muntaiaren eginkizunari eta zinemari buruzko pentsamendu bat artikulatzeko konbinazio-metodoei buruzko gogoeta bat eta pieza indibidualen azterketa bat ikus-entzunezko entsegu bat egiteko orduan abian jartzen diren prozesu eta mekanismoak ulertzeko asmoz. Ikasgai honen helburua ikasleei oinarri sendo bat ematea da, ikusleek ikus-entzunezko entseguak ulertu, aztertu eta ebaluatu ahal izan ditzaten, eta, sortzaile potentzial gisa, horrelako piezen konposizioari aurre egin ahal izan diezaioten. Helburu horrekin, ikasgaia klase teoriko eta praktikoetan banatuta dago.

Pelikula botaniko bat egitea pazientzia eta maitasunezko lana da batez ere. Mothlight edo The Garden of Earthly Delights filmetan Stan Brakhagen erabilitako kamerarik gabeko zinemaren metodoak abiapuntu hartuta, herbario filmiko bat sortzeko teknika eta prozesu batzuk aztertuko ditugu.

Zinegileen eta botanikarien tekniken artean dagoen lekuren batean, aleen bilketa, euskarri filmikoaren gaineko lan-metodoak eta horiek erakusteko materialak prestatuko ditugu, guztien artean pieza kolektibo bat sortzeko eta, batez ere, guztien artean, metodologia proposamen berrietara zabaltzeko.

Tailer hau filmak egiteko metodo alternatiboak aztertzeko gogoa duten formazio guztietako pertsonei zuzenduta dago. Zinebotanikak, azken batean, proposamen irisgarriak dira, pieza bat sortzeko euskarri filmikoko materialak eta tresnak berrerabiltzea ahalbidetzen dutenak , eta pieza horren kontrola beti naturaren beraren esku geratzen da.

Tailer honetan, errebelatzeko tren batean pelikula mekanikoki errebelatzen ikasiko dugu. Filma errebelatzeak prozesu fotografikoaren urrats bakoitza ulertu eta balioesteko aukera ematen dizu, irudia hartzetik negatibo ikusgarri batean gauzatzeraino.

Kimikoak, esposizio-denborak eta tenperaturak kontrolatzen ikasiko duzu, eta trebetasun tekniko zehatzak garatuko dituzu, baina, ariketa teknikoa ez ezik, esperientzia emozional eta artistikoa ere bada.

Gainera, teknika hau ikastean, argazkilaritza analogikoaren artea garatu eta hobetu duten artista eta teknikarien tradizio luzearekin bat egiten duzu, eta ingurunearen tradizioaren ikuspegi aberatsagoa emango dizu, eskuz errebelatzeko tailerretatik hasi eta profesionalizaziora eta azken mekanizaziora arte.

Kamera iluna (La Chambre d 'ombres) proiektu guztiz berezia da, eta Camilo Restrepok egindako eta EQZEk ekoitzitako argitalpen bat eta izen bereko film bat biltzen ditu. Camilo Restrepok EQZEko ikasleei 2019-2020 ikasturtean eman zien mintegian du jatorria. Amaitu ondoren, zentroak tailerraren aztergaiarekin lotutako lan bat ekoiztera gonbidatu zuen zinemagilea: irudi bat, irudikapen bat edo munduaren ikuspegi bat sortzen den testuingurua zalantzan jartzea eta horiek errealitatean duten eragina. Bi lan horiek (liburu bat eta film bat) osatu ondoren, Kamera iluna (La Chambre d 'ombres) bere jatorrira itzuliko da tailer moduan, lau urte lehenago hasitako zirkulua itxiz.

Kasu azterketaren formatua baliatuz, ikastaro honek ikasleak eta artelan garaikide konplexuak batuko ditu, multimedia artearen arazo nagusiak eta kontserbazio estrategia sortu berriak ulertzeko. Artistek askotariko ikus-entzunezko formatuak eta teknologiak erabiltzen dituzte, ikertzeko zirraragarriak. Adibidez, osagai zaharkituak, hala nola telebistak (izpi katodikoen hodiak) erabiltzen dituzten artelanetatik kanal anitzeko obra sinkronizatuetara, joko motorrak edo neurrira egindako kodeak dituzten obrak, edo Internetetik datuak ateratzen dituztenak. Artelan horiek elkarren artean lotutako zati asko izan ohi dituzte, eta horiek deszifratu eta dokumentatu egin behar dira obrak etorkizunean artistaren ikuspegiarekiko leial funtziona dezala bermatzeko. Ikastaroak ikuspuntu kuratorialak eta kontserbaziokoak uztartzen ditu, arte garaikidearen tokiko museo bateko bildumako artelanak aztertuz. Ikasleek erakusketen historiak ikertzen dituzte, erakundeen artxiboak kontsultatzen dituzte, artelan baten osagaiak aztertzen dituzte eta obrei buruz eztabaidatzen dute museoko langileekin. Prozesuan, asko ikasiko dute museo eta artxiboetako artelanen interpretazio, zaintza eta kontserbazioari buruz. Ikasleek txosten laburrak idatziko dituzte erakunde kidearentzat aztertutako obrei buruz. Txostenek, besteak beste, honako alderdi hauek jasoko dituzte: obraren deskribapena (edukia eta alderdi estetiko eta teknikoak), arriskuen adierazpena eta gomendatutako kontserbazio estrategiak.

Emultsio fotokimiko artisauen produkzioa ezagutzen hasteko proposamena egiten da tailerrean. Arkeologia filmikoa da tailerraren abiapuntu, baina sorkuntzarekin lotutako alderdi garaikide ugari agerian uzten ditu. Materialtasunaren historian interesa dutenentzako tailerra da, baina zinema ideiak, irudiak eta soinu banda biltegiratzeko bitartekotzat ez ezik, pentsamendu, irudi eta soinu horiek sortzen eta modu aktiboan desitxuratzen dituen materialtzat ere hartzen duten zinemagileei ere zuzentzen zaie.

Ikasgai honetan, EQZEko ikasleek beren eginkizuna (sorkuntza, ikerketa edo zaintzakoa) berenganatzeko aukera proposatzen da oroimen zinematografiko eta ikusentzunezkoa esploratze modura, zinemaren hiru aldiak aintzat hartuta: iragana, memoriarekin lotuta dagoena; orainaldia, ekintzarekin lotuta dagoena; eta etorkizuna, proiekzioarekin lotuta dagoena. Sustrai filosofikoak dituen proposamen honek arazo historiko, kultural edo politiko garaikideei buruzko hausnarketa planteatzen du, profanazioaren kontzeptuak (Giorgio Agamben) eta sorkuntza egintzaren kontzeptuak (Gilles Deleuze) eskaintzen dituzten esparru kontzeptualetik begiratuta.

Artxiboaren “errituzko” erabilerak behatzea, hausnartzea eta zalantzan jartzea da kontua, jardunbide kritiko eta/edo ludikoen bitartez noiz edo noiz azpikoz gora jartzeko. Bestalde, ikus-entzunezko sorkuntzako, ikerketako eta kuradoretzako praktikak sormenezko ideien adierazpide potentzialtzat hartzea izango da gure abiapuntu, Deleuzek ematen dien zentzuan. Ikuspegi hori euren eginik, ikasgai honetako ikasleak beren praktika eta ideiei buruzko galderak egitera bultzatzen dira, erresistentziako espazio potentzial diren aldetik, hau da, “kontrainformazioko” espazioak.

Film fotokimikoaren prozesamenduarekin lotutako ezagutzak, gaitasunak eta trebetasunak eskuratzeko prozesuaren azken etapa. Batetik, laborategi profesional bateko tekniketan eta lan-fluxuetan murgiltzea bilatzen du irakasgaiak, errebelatzeko (kolorea eta 16 mm-ko zuri-beltza), kolorea zuzentzeko eta kopiatzeko teknologia espezifikoaren maneiu praktikoan oinarrituta. Trebetasun praktiko horiek eskuratzeak kultura eta industria zinematografikoaren belaunaldiarteko ezagutzari eustea dakar, bestela ahaztu egingo bailitzateke. Bestetik, ikastaroan parte hartzen duten ikasleek Eskolan egindako film-materialak prozesatu ahal izango dituzte, EQZELaben zerbitzua aktibo mantenduz.

Irakasgaia hizkuntzari, performanceari eta ekintzari buruzko gogoeta gisa proposatzen da, espezifikotasunean eta zehazten duten mugekin lotuta. Arreta berezia jarriko zaie alderdi hauei: jardun artistikoaren ezagutza arloen arteko topaguneak, erregistroaren esplorazioa eta performancea, ekintza, erregistro performatiboaren ezaugarri zantzu emailea, eta beste hizkuntza batzuetan eraldatzea, hala nola marrazkia, testua, dokumentua, bideoa… . Horri guztiari esker, gorputzaren kontzientzia hartzeko aukera ematen duen paisaia definituko da, zeinu, hizkuntzaren balio posizional eta dimentsio performatibo gisa. Gorputz zeinuen, soinuen eta hitzen haragitzea eta horien ahalmen eraldatzaile eta politikoa.

Duela hirurogeita hamar urte, zinegileak eta kritikariak frantsesezko mise en scène terminoa erabiltzen hasi ziren, zuzentze-prozesu esateko laburtzapen modura. Terminoak baliagarria izaten jarraitzen du gaur egun, baina soilik haren definizioa zabaltzen badugu bere jatorri klasiko, teatral eta piktorikotik askoz ere haratago, eta kontuan hartzen baditugu ikus-entzunezkoen historian dauden dimentsio aldakor ugariak, besteak beste, postprodukzio prozesuak, soinuarenak eta digitalak. Ikasgai honetan ez da film osoen azterketa egiten, ez eta zinemagintzako gai eta esanahien interpretazio estandarrik ere. Aitzitik, ikasgai honek filmen zati kontzentratuak eta beste pieza mediatiko berri batzuk arretaz aztertzen ditu, ahalik eta ondoen ulertzeko obra horien egileek nola ikusten zituzten obran dauden ikuspegia, logika, egitura, eta elementuen arteko antolaketa (lan batetik bestera beti aldatzen baitira). Nola ulertzen da ikus-entzunezko lan baten estiloa eta forma (zineman, telebistan edo arte digitalean) barrutik begiratuta?

Behatokia zeharkakoa izaten da ikasturteko lehenego hiruhilabetean eta soinuarekin lotutako prestakuntzako, praktikarako eta ikerketarako gunea izaten da. Gai finkoak izateaz gain, taldekideen premietara eta unean uneko premietara egokitzen da; horregatik, praktikarekin eta egiten ari diren proiektuekin lotuta egoten da.

Lehen lau moduluetan ematen den irakasgai honen helburua ikasleak beren filmaren izaerarekin eta abordatze-metodologiarekin aurrez aurre jartzea da. Nondik dator zure filma? Zertaz ari da? Zer emozio eragin nahi du? Irudietan konta daiteke? Nola nahi du egileak ikuslea sentiaraztea obra ikustean? Gai horietatik eta beste batzuetatik abiatuta, pelikula bat egiteko gogoeta- eta garapen-prozesuei ekin nahi zaie. Ikastaroak, funtsean, hiru lan-ildo ditu: filmaren abiapuntu edo jatorriarekin lan egitea, sormen-bidaiaren muina gisa; bidaia hori zabaltzea, filmari konplexutasuna eta sakontasuna eransteko gai diren estimulu zehatzetatik abiatuta; eta proiektua idazketatik lantzea.

Irakasgai honek artistaren ikus-entzunezkoa du ardatz Euskal Herriko testuinguruan. Ikusentzunezko eta praktika artistikoen arteko harreman eta joan-etorriak hartzen ditu abiapuntutzat, batez ere artearen sisteman gertatzen direnak: museoak, arte-zentroak eta galeriak, edo zinemaren beraren aldirikoak.Ikus-entzunezko sorkuntzaren tokiko panorama aztertzen du irakasgaiak aztergai, gonbidatu, proiekzio eta irteeren bitartez.

Zinematografoaren hastapenetan, irudiak erregistratzen zituen kamerak irudi horiek proiektatzeko ere balio zuen. Une bat harrapatzeko biradera aktibatzen zuen operadorea bera arduratzen zen arrasteko engranajeari bira eginarazteaz, filma errebelatu ondoren irudi horiek berak pantaila batean partekatzeko. Zein unetan bereizi ziren bi eginkizun (eta bi kamera) horiek eta, batez ere, zer ondorio izan zituen horrek? Zergatik ikusten dugu proiekziogilearen lanbidea, gaur egun eta ia-ia filmaren arrastea mekanizatu zenetik eta banaketa zirkuituak sortu zirenetik, kamera operadorearen lanbidearekiko hain arrotz eta hain urruneko? Cinématèque Française erakundearen sortzaile Henri Langlois-ek zioen bere zinema kamera proiektatzeko kamera zela; baieztapen horrek proiekzioaren artea aldarrikatzearen garrantzia nabarmentzen du.

Tailerrari hasiera emateko, soinu-erregistrorako ekipoak aztertuko dira, batez ere eskolako materiala baliatuz. Horretarako, alderdi tekniko eta praktikoak landuko ditugu. Bigarren blokean, lan-fluxuaren koordinazioa landuko dugu: audioa eman eta jaso, muntaia hasi eta nahasketa entregatu. Oro har, sorkuntza-espazioa hobetzeko eta zabaltzeko zein tresna dauden ezagutzea da helburua.

Hasi zenetik, zinema baliabide koloretsua izan da eta prozesu ugari sortu dira zuri-beltzeko filmari kolorea emateko, hala nola tindatze eta biratze prozesu kimikoak, eskuz margotzea, Technicolor teknika eta emultsio modernoak lortzea; zineman beti erabili izan da kolorea adierazpide artistiko moduan. Tailer honetan, zinemaren jatorrizko kolorea eta teknika horiek zinemagile eta artistei eskaintzen dizkieten aukera estetikoak aztertuko ditugu.